Wiem, ze nie piszemy za często.... U nas wszystko w najlepszym porządku. Bandzioch radzi sobie wspaniale, jest idealnym kompanem, dopasował się znakomicie do trybu życia całej rodziny, ale.... Pojawił się guzek. Podobno nic strasznego, jakiś tłuszczak podskórny ale.... Pojawił się i następny.... :(

Czy ktoś z czytelników miał podobny przypadek? U shih-tzu to niezwykle rzadkie. Co Wy o tym myślicie? Mieliście jakieś doświadczenia?

O tak, rozpogodziło się u nas cudownie. Starym więc zwyczajem, już w marcu wybraliśmy się na wspólnego grila z moim kumplem Mopkiem. Miałem tyle pracy przy pilnowaniu czy aby kiełbaski smażą się w odpowiedniej temperaturze i tempie, że nawet nie zauważyłem jak wszystkie zostały zjedzone. A bałagan po wszystkim to kto posprząta? Za darmo jeszcze niby??

Bandzio był trzecim operowanym w tym dniu psiakiem. Około godziny 16 otrzymałam telefon z kliniki, iż wszelkie badania wykazują obecność ciała obcego i jedyną możliwością na uratowanie młodemu życia, jest właśnie operacja. Lekarze, już podczas tego telefonu, trzymali Bandzioszka na stole operacyjnym. Oczywiście nie można było się zastanawiać. Obiecali zadzwonić jak tylko będzie po...

Nerwy, stres, zmartwienie.... To tak jakby na stole operacyjnym znajdował się ktoś bardzo bliski. Ktoś z rodziny.

Po około 2 godzinach ponowny telefon i informacja, że operacja już za młodym, znaleziono w jelitach, i uwaga !, kawalki materiału, jakaś gaza? Wata? Wszystko zbite, zwinięte, o długości co najmniej 15 cm... Jelita były bardzo podrażnione ale jeszcze nie obumarłe, nie trzeba było niczego wycinać ani skracać.

Nie muszę mówić jak wielka była ulga którą odczułam....

A już kolejnego dnia, w godzinach południowych wraz z rodzinką odwiedziliśmy Bandzioszka. I nie ten pies ! Uradowany, w pięknym kołnierzu na głowie, z miską pełną mięska (tak tak, mógł już jeść !) - zwrot o 180 stopni.

Po 4 dniach był już w domu. Rana na brzuchu na 20 cm ze szwami. Ale pomimo tego, że wyglądała strasznie, mały ganiał i kompletnie się nią nie interesował - to świadczyło o tym, że nic go nie boli i goi się doskonale.

Przez pierwszy tydzień spacerowaliśmy razem do mojej pracy. Bandzio był na tyle słaby że musiałam wnosić go na pierwsze piętro. Wszyscy cieszyli się, że zwierzak towarzyszy nam w codziennych czynnościach. Co prawda.... Spał od 7.45 do 12.00, a później od 12.15 do 15. Z dnia na dzień jednak, jego spania ulegało skróceniu.

Po 10 dniach od operacji pojechaliśmy na ściągnięcie szwów. Wszystko zagoiło się doskonale, a Bandzio jak to Bandzio, pomimo tego, że był w klinice, że mógł mieć mało pozytywne wrażenia z nią związane - cieszył się na widok wszystkich jakby byli jego największymi przyjaciółmi :)

I może tak było? Wszak uratowali mu życie...

Zdjęcia z pracy:

[gallery link="file" order="DESC"]

Wrzesień 2011 był dla nas bardzo pechowym miesiącem.

Po powrocie z wczasów, dosłownie kilka dni później, zauważyliśmy, że nagle Bandzio stał się smutny i osowiały (hihi, nie z powodu tego, iż musi znowu siedzieć w domu). W nocy zbudziły mnie jego uporczywe wymioty i biegunka, które do rana nie dały się opanować. Już o godzinie 9tej byliśmy razem w lecznicy, gdzie Bandzio otrzymał środek przeciw wymiotny i antybiotyki. Podejrzewano iż jest to jakiś wirus - sprawa błaha i do szybkiego wyleczenia.

Niestety diagnoza nie była trafna. Kilka godzin później, kiedy wymioty wciąż nie ustawał, ponownie pojechaliśmy do weterynarza i po raz kolejny psiak został  zbadany, tym razem pod kontem obecności ciała obcego w żołądku lub przewodzie pokarmowym. Badania ponownie nic nie wykazały, dostaliśmy kroplówkę i czekaliśmy na poprawę. I ponownie, zamiast tego, Bandzio czuł się coraz gorzej. Pojawiły się krwawe wymioty a psiak słaniał się na nogach.

W tej sytuacji nie było czasu na dłuższe zastanowienia: pojechaliśmy do kliniki w Bielsku... Tam wszystko potoczyło się już szybko: prześwietlenie, kroplówki, antybiotyki i diagnoza, że w przewodzie pokarmowym jest jednak ciało obce. Jedyną metodą na sprawdzenie co nim jest i w którym miejscu była.... operacja.

cdn...

Witajcie :)

Bardzo przepraszamy, za tak długie milczenie, wrzesień nie był dla nas bowiem szczęśliwym okresem.

Bandzioszek bardzo poważnie zachorował i szczerze mówiąc gdyby nie szybka interwencja i operacja, piesia by już z nami nie było. Na szczęście jesteśmy, zapracowani strasznie, zmarźnięci bo przecież zima, ale obiecujemy iż już w nie długim czasie nadrobimy wszystkie braki.

Napiszę również o tym co stało się tej słodkiej pierdołce oraz o całej rekonwalescencji i leczeniu.

Tymczasem mam dla Was porcje zdjęć z okresu wrzesień marzec :) Mam nadzieje, że będą się podobały.

Ściskamy serdecznie a Bandzio macha Wam wszystkim swoją włochatą łapką:)